اینجور از یک «ظلمت‌نشین» ژنده‌پوش به یک «ارباب» تبدیل می‌شود و خودش را بالا می‌کشد و کم و بیش جایی در میان

زباله‌ها، شخصیت‌های جهانی هستند که میدان تجریش و محله‌های اطراف آن، مرکز آن را تشکیل می‌دهند. توصیف می‌شود: «نویسنده میدانی؛ با نمایی داغان؛ که بساط نوشتن را پهن کرده در پشت سطل زباله گوشه‌ای از میدان می‌کشد و آشغال‌های دم در خانه‌ها را به هم می‌ریزد و نایلون‌های کثیف را پاره می‌کند تا بلکه بتواند از میان آن‌وقت است که بازمی‌گردد و نبش میدان ذوزنقه‌ای تجریش، کنار سطل زباله محبوبش می‌نشیند و دست بکار خلق کلمات

همچنان با کلیک بر نام کاربری تان در صفحه اول بالای صفحه سمت راست می توانید از میزان امتیاز باقیمانده

یعنی سعی می‌کند در حین خوانش متنی، چیزهای تازه یاد بگیرد یا در میان خطوط نوشته‌هایش، موضوع خاصی را آموزش

اینگونه توهمات را متأسفانه در میان برخی شاعران ایرانی به وضوح می‌بینیم و تنها تأسف می‌خوریم که چرا دنیای آنها اینگونه تنگ و بسته و ناچیز است که خود را پیامبری میان گمراهان و نابخردان می‌پندارند. هم‌نسلان بسیار مستعد و خلاق و در عین حال پایبند به اصول انسانی و اخلاقی خوشبختانه به خود اجازه‌ی ورود به میدان این طور به نظرم می‌رسد که رؤیاها و اهداف مشترک چندانی میان خود و هم‌نسلانم نمی‌بینم. سوای برخی سلایق ادبی رایج، در باورهای سیاسی- اجتماعی خودم هم شکافی عمیق میان بسیاری از همنسلان می‌بینم

بنابراین افراد به صورت شخصی وارد میدان شدند مثل بازرگانان و روشنفکران که به تأسیس مدارس نوین دست زدند این چیز‌ها بود که به مدارس بهایی در میان همه مدارس نوین در ایران یک نوع برتری می‌داد.

در عین حال فکر می‌کنم این مسئله میان من و خیلی از زنان مشترک است. مادر بودن و فعالیت اجتماعی داشتن و در عین حال شاعر ماندن و درس خواندن شاید خصیصه مشترک میان تعداد زیادی در عین حال ارتباط زیادی میان هر کدام از این‌ها وجود دارد که کار در زمینه هر کدام بر کیفیت کارهای دیگر فکر می‌کنم آن چیزی که در میان اکثر شاعران مشترک است حس تنهایی و انزوا است. اما به باور من، این حس تنهایی در میان شاعران ایرانی بیشتر است.

مثلا گفت‌وگوی خانم جان با عکس گیلان خانم -زن اول شوهرش- که سال‌ها پیش مرده. یعنی زندگی او منطق خودش را دارد نه منطق رایج در میان عامه مردم. ‌

دو جایگزین برای مدرنیته زیبایی‌شناختی: امحاء سوژه و در نتیجه از میان رفتن معنا و بازی بی‌پایان دال‌ها «من‌ِ گذشته امضاء» در تنش میان این دو نوع آگاهی، این دو نوع «من» شکل می‌گیرد: منی بنیادین و منی تجربی

نکته‌ی قابل تامل دیگر، روایت طنزگونه و کنایی نویسنده نسبت به رویدادها و اتفاقاتی است که از آنها سخن به میان : هر وقت کشوری و ملتی دچار مجموعه‌ای از گسست‌ها می‌شود، ما می‌توانیم در آن‌جا بحث پسااستعماری را به میان

مشکل از کجاست؟ در میانه دهه شصت که موضوع هم‌جنس‌گرایی هنوز در میانه جدال میان سنت‌گرایان کاتولیک و برابری‌خواهان تئوری کوییر موضوعی میان رشته‌ای است. این داستانی عاشقانه است که اگرچه روایت عشق میان دو هم‌جنس است اما وارد عمق زندگی لزبین‌ها نمی‌شود. در کتاب نخ اصلی داستان، عشق پاک دو انسان است که درگیرودار کلیشه‌های اجتماعی از میان می‌رود. این داستانی عاشقانه است که اگرچه روایت عشق میان دو هم‌جنس است اما وارد عمق زندگی لزبین‌ها نمی‌شود.

منظور از مجادله سیاسی، دعوای میان گروهی از مردم مخالف یک حکومت برای جنگ با آن حکومت است. / یک عده منزجر/ و موعود مانده ست دودل/ اتراق کرده در کاروانسرایی بین راهی سیزده قرن انگار/ برج بلند میلاد / بیلاخ گنده‌ای ست به منتظران/ خیره بر بلاهت تهران/ بودای چارزانو نشسته‌ای ست/ میدان آزادی.» ژاله پس گرفت نامش را/ به خاتمی/ حتی به فاطمی/ دیگر نباید میدان داد.» آدم‌ها جلوه دیگری می‌گیرند، آن‌ها بازیگران صحنه زندگی‌اند نه صحنه آرمان‌های دور و دراز و نامعلوم: «در میدان