همانگونه که از نام کتاب پیداست فردی که مردم‌شناس نیز هست از تجربه زیسته خود در متروی پاریس سخن می‌گوید. بنابراین خواننده از ابتدا در‌می‌یابد که با یک خاطره‌گویی محض مواجه نیست بلکه با نگاهی مردم‌شناسانه متروی پاریس را خواهد دید. کتاب حاوی سه بخش اصلی و یک بخش نتیجه‌گیری است. در بخش نخست، نویسنده از متروی پاریس «به عنوان راهنمای حافظه، ماشه خاطرات یا نوعی آینه جیبی» نام می‌برد. در ادامه یادآور می‌شود که مترو و ایستگاه‌های آن چیزی بیش از قصه‌ها و خاطرات شخصی است و می‌تواند به‌عنوان مسیری اجتماعی در نظر گرفته شود. بخش دوم کتاب «تنهایی‌ها» نام دارد. پرداختن به مناسک از دیدگاه متفاوت از جمله قوانین و ممنوعیت‌ها، تابلوهای نظم دهنده و حاوی اطلاعات و قوانین، آزادی فردی محدود شده با نظم اجتماعی و دموکراسی مشروط در مترو بر جذابیت موضوع می‌افزاید. فصل پایانی کتاب «نقطه‌ای تلاقی» نام دارد. نویسنده در این بخش در تلاش است که مترو را بیش از یک شبکه بزرگ و دخمه‌های در هم تنیده منظم زیرزمینی ببیند. کاری فراتر از منوگرافی و توصیف روشمند مکان‌ها بلکه دریافتن تحولات مهم همچون تبلیغات، تصاویر، اعلامیه‌ها، فروشندگان دوره‌گرد در حوالی مترو و ....