رنگ‌ها، خمیرمایۀ گل مجسمه، کلمات و واژه‌ها و به زبان دیگر، خلق کردن و به جان رساندن همیشه در زندگی من جاری بوده و هست. بیشتر ولی خودم را نقاش و مجسمه‌سازی می‌دانستم که یک پیکره بسازد یا تابلویی به سبک کلاسیک که مفهوم درستی از آنچه دیده می شود به مخاطب می‌دهد. در کنار این‌ها با واژه‌ها قصه هم می‌نوشتم که طبق عادت یا به بایگانی می‌رفتند یا هر از گاهی پیش می‌کشیدمشان و دوباره تغییری در شرحشان می‌دادم، به وسواس اینکه بهتر می‌شود. مثل همان تابلوهای رنگ روغن محبوس‌شده در اتاق، فقط برای خودم و اطرافیان. رغبتی برای عرضه‌شان‌ به عموم نبود. این کتاب حاصل اصرار خانواده است. قدردان حضور پرامیدشانم. در هفتادوپنج‌سالگی، نزدیک به ایستگاه پایانی، تسلیم و راضی به انتشار این مجموعۀ کوچک شده‌ام.