عباس عظیمی، نویسنده‌ی افغانستانی مقیم و ساکن شهر اراک است. «گاهی به قبرها هم نگاه کی»، اولین مجموعه داستان اوست، از آن دست اولین‌ها که مثل مواجهه با ترسی نازیسته غریزی و هول‌انگیز و تکان‌دهنده است. عظیمی در این کتاب به رغم غالب همنسلانش، در بند مایه‌های زادبوم نمانده است. وقتی او از آوارگی، ترس، انتظار، تنهایی، جنگ، دلتنگی و مرگ قصه می‌سازد، مخاطبی جهان وطن را تصور می‌کند و برای او می‌نویسد. در این کتاب، ما از درون با آدم‌ها مواجه می‌شویم و صدای ذهن‌شان را مثل کهنه‌رفیقی هم‌دل می‌شنویم. نخ پیوند این داستان‌ها همین «مواجهه» است. شخصیت‌های این کتاب همگی افغانستانی هستند. بیشتر مهاجر و عده‌ای هم مقیم وطن. با آن که نویسنده چهره‌هایی آشنا و باکرات تصویر شده را انتخاب کرده، اما هرگز روایتی تکراری و کلیشه‌ای نساخته است. کارگران مهاجر، پناهنده‌های آواره و رنج‌دیدگان اسیر در وطن؛ شخصیت‌های فلزی این داستان‌ها از این جنس هستند، اما آلیاژهای دیگری هم دارند و همین چهره‌هایی سراسر انسانی از ایشان ساخته است. عباس عظیمی، راوی موقعیت‌های سهل و ممتنع است، گزارش‌گر یک روان زخم کهنه. شاید بتوان به تعبیری دیگر، این مجموعه را «موقعیت هول» نامید.