«زبان پارسی باستان» که کتیبه های هخامنشی با آن نوشته شده است، در دوره های بعد با پذیرفتن دگرگونی هایی، به «زبان پهلوی» یا «زبان پارسی میانه» تبدیل شد. «زبان پارسی میانه» نیای مستقیم «زبان پارسی امروز» و واسطه ی میان «زبان پارسی باستان» و «زبان پارسی امروز» است. زبان پهلوی یا پارسی میانه شکلی از زبان پارسی است.؛ و به عبارت دیگر، زبان پارسی امروزی شکل تحول‌یافته‌تر از زبان پارسی میانه‌ است. زبان پارسی میانه که زبان ارتباطی مشترک در سرتاسر شاهنشاهی ساسانی بود، یکی از زبان‌های ایرانی است که بنا به تعریف، از اوایل دوران اشکانی نخست در جنوب غربی ایران و سپس در زمان ساسانیان به عنوان زبان رسمی شاهنشاهی ایران تا صدر اسلام رواج ‌داشته ‌است. خاستگاه این زبان که فرزند زبان پارسی باستان به حساب می‌آید، سرزمین پارس بود. در دوران اشکانیان، زبان پارسی میانه زبانی محلی بود و با پذیرفتن تاثیراتی از زبان پهلوی اشکانی، در زمان ساسانیان به جایگاه زبان رسمی شاهنشاهی ساسان دست یافت. کتیبه‌ها و سندهای شاهنشاهی ساسانی و بسیاری از کتاب‌ها به این زبان نوشته می‌شد. با برافتادن ساسانیان و تا چند سده پس از اسلام، ایرانیان همچنان به تولید آثار علمی، دینی و هنری به این زبان ادامه دادند.