درست همان طوری که قرار است پزشک ها با سوگند بقراط سر کنند، قرار است مهاجرها با مجبورم که موفق بشوم سر کنند و این سوگند از آن لحظه به بعد یگانه وطن واقعی ای است که مهاجر دارد مجبور است موفق بشود؛ علتش هم صرفا این که در وطن از او چنین انتظاری دارند این حداقلش است. مجبور است موفق بشود. چون نمی تواند شکست خورده برگردد. فکر شکست مثل بچه ای که از تاریکی می ترسد تنش را می لرزاند. مجبور است موفق بشود ولی چطوری؟ و این همان جایی است که مسیر مشترک مهاجرها از هم جدا میشود و آنها دو گروه میشوند. موفق و ناموفق، قبول شده و رد شده، خوش شانس و بدشانس چون مهاجرها صرف نظر از شباهت های ظاهری، با هم فرق دارند؛ درست مثل هر کسی که توی این دنیا با بقیه فرق دارد.