بالاخره بهار آمده بود و من زمستان سخت و زوال ازدواجم را فراموش کردم و برای مدت کوتاهی شدم کودک ده ساله ی سال ها پیش نسیم کم جان بهاری را در آغوش گرفتم و روح کتاب هایی که در خورجین هایم مملو بود به جانم رسوخ کرد – زندگی داشت جان دیگری در من می دمید پاشنه هایم را به حیوان کوبیدم چش چش کردم و او را به چهارنعل تاختن تهییج کردم از این که توانسته بودم به مسیر کتابدهی برگردم دلم گرم شده بود مسرتی همراهش بود که باعث می شد کمتر گله و شکایت کنم و جوانی سپری شده و آرزوهایی را که در یک زندگی سخت در یک سرزمین سخت و تحت تاثیر مردمی با افکار بسته و متعصب بر باد رفته بود نادیده بگیرم. کاسی نه تنها یک زن اهل کتاب است، بلکه آخرین زن در نوع خود نیز هست، پوستش بر خلاف اکثر افراد دیگر سایه ای از آبی دارد. همه به خانواده کاسی یا پروژه کتابخانه علاقه نشان نمی دهند، و یک بلو اغلب برای هر مشکلی سرزنش می شود. اگر کاسی بخواهد لذت کتاب را برای مردم تپه به ارمغان بیاورد، باید با تعصبی به قدمت آپالاشیا و سوء ظن به ژرفای فریادها مقابله کند.