میلان کوندرا در “کتابِ خنده و فراموشی“، قصه‌ی شخصیت‌هایی خیالی‌اش را با تجربه‌های نه چندان خوشایندشان در جوامع کمونیستی به تصویر می‌کشد و آنها را آنچنان با برخی وقایع واقعی سیاسی کشورش و فلسفه و تاملات و تحلیل‌های خودش در هم می‌آمیزد که چه به ادبیات و وقایع اروپای شرقی و قلم او علاقمند باشیم و چه نباشیم، در جنبه‌های زیادی با داستان او احساس نزدیکی می‌کنیم و ما را تا پایان کتاب همراه خود می‌کشاند. کوندرا در این کتاب به ما یادآوری می‌کند که فراموشی، طبیعتی ناگزیر در تاریخ، سیاست و حتی زندگی شخصی تک‌تک ماست؛ تا آنجا که ستیزِ حافظه با فراموشی را همانند ستیز با قدرت می‌شمارد.