تاب جامعه شناسی خودمانی نوشته آقای حسن نراقی در واقع آیینه ی تمام ما ایرانی ها از جمله بیگانگی با تاریخ،ظاهر سازی،ریاکاری،قانون گریزی، احساساتی بودن،شعار زدگی،همه چیز دانی و...است.صفاتی که هر روز آنها را در اجتماع می بینیم و گاه خود نیز از عمل کنندگان آن هستیم. نویسنده خود این صفات را بیماری می داند که برای معالجه ی آن ها ابتدا باید ازبیماربودن خود آگاه شویم و به آنان اعتراف کنیم وسپس برای علاج و اصلاح آن اقدام کنیم. پس براین اساس فقط به بیان دردها و عقب ماندگی ها گاه با ریشه ی تاریخی و چند بیت شعرو برمحور شعار«ازماست که برماست»پرادخته و درمان را به عهده ی خودمان گذاشته است. در رابطه با شیوه ی نگارش کتاب با توجه به این که یکی ازعلل کم خوانی ما ایرانی ها کمبود کتاب های ساده و مفید است،نویسنده با لحن خودمانی و صادقانه با خواننده ی خود صحبت می کند.