در رمان «پولین»، نوشته‌ی «الکساندر دوما»، نویسنده‌ی «رمانتیسم» فرانسوی، تمام شخصیت‌های قصه درگیر عشقی عجیب و پرشورند، اما آن را همچون صندوقی مهروموم‌شده در کنج اتاقی نگه می‌دارند. پولین زنی است پر از رمزوراز و سرشار از زیبایی‌هایی پیچیده که در هر کلامش یا در اوج‌وفرود روایت رمان، ابعاد پنهان آن بر مخاطب آشکار می‌شود. سرنوشت او را به مرزهای باریکی میان عشق و بی‌اعتمادی و زندگی و مرگ می‌کشاند. پولین بارها برای دست یافتن به رؤیاهایش که در گرو حقیقت‌ بودند، از آدم‌ها و واقعیت بی‌رحمشان فرار می‌کند و بارها سر از محل‌هایی برمی‌آورد که برایش تداعی‌کننده‌ی مرگ‌اند. الکساندر دوما باحوصله و ظرافت فراوانی جزئیات را توصیف می‌کند و آن‌همه ماجرای درهم‌تنیده را همچون شعری بلند بازگو می‌کند. چند راوی از نگاه خود یک قصه‌ی مشخص را تعریف می‌کنند اما تا لحظه‌های آخر داستان، دوما دست از ماجراجویی برنمی‌دارد.