نویسنده ي کتاب پيش رو با توجه به تصوير كمرنگ زنان در كتاب تاريخ ايران به بررسي جايگاه آنان از جنبه هاي مختلف اجتماعي، سياسي، مذهبي، آموزشي و… در صد و سي و هفت سال دوره ي حكومت قاجار، مي پردازد و روند تغيير و تحول زندگي زنان را در آن دوران به تصوير مي كشد. نگاه غالب آن بود كه آموزش دختران نه تنها امري زائد، بلكه حتي مضر است؛ بدان جهت كه امكان مكاتبات عاشقانه را براي آنها مهيا مي كند! از همين رو، به دختران فرصت و رخصت تحصيل داده نمي شد و آنان را در سن پايين به خانه بخت مي فرستادند. حتي براي خود دختران نيز هدف اصلي زندگي، ازدواج؛ و خوشبختي در گروي تبعيت از شوهر و داشتن فرزنداني صالح بود. ضمن آنكه، اصولا امكان تحصيل براي دختران هم وجود نداشت: از شروع نهضت احداث مدارس جديد در ايران يعني از اواسط دوره ناصري كه منجر به تاسيس مدارس متعدد ابتدايي و حتي مدرسه عالي دارالفنون و علوم سياسي براي پسران شد، دختران هيچ سهمي از مدارس احداث شده، نداشتند.