عباس ثابتی‌راد، روزنامه‌نگار و نویسنده، در کتاب «پدرخوانده‌های پایتخت» ما را به پایتخت صد سال پیش می‌برد. زمانی که تهران مدرن در حال شکل‌گیری است و بسیاری از مشاغل به مرور فراموش شده‌اند و جای خود را به کسب و کارهای نوین داده‌اند. در آن روزگار، عده‌ای از گوشه و کنار کشور، با سوداهای بزرگ، عزم پایتخت کردند و توانستند نبض اقتصاد این کلانشهر را در دست بگیرند. البته از میان آنها کلاهدوزان، تهرانی بودند و دماوندی‌ها و فیروزکوهی‌ها هم که خیاطی‌های این شهر روی کاکل‌شان می‌چرخید، به استان تهران تعلق داشتند. اما باقی از جاهای دیگر به پایتخت آمدند و این مشاغل را به نام خود ثبت کردند: دریانی‌ها که آنها را با سوپرمارکت‌هایشان در همه جای تهران می‌شناسیم، بنیسی‌ها که نام‌شان با صنعت کیک و کلوچه پیوندی دیرینه دارد، جاسبی‌ها که با حلوا ارده و حلوا شکری کام مردم را شیرین کرده‌اند، قهرودی‌ها که در صنعت چرخ خیاطی حرف اول را می‌زنند، کم‌سرخی‌ها که اسمشان مترادف است با قالیشویی‌های تهران، مشکین‌شهری‌ها که دکه‌های مطبوعات و توزیع نشریات پایتخت را برعهده دارند و گلپایگانی‌ها که هلیم و کباب‌شان زبانزد است و باب طبع تهرانی‌ها.