در فرهنگ سینمایی بسیاری از کشورها، از جمله کشور خودمان، مفهوم ریویونویس مترادف است با شخصی که صرفاً به معرفی فیلم‌ها می‌پردازد، اما در نهایت متن چندان بااررزشی ارائه نمی‌کند. این برداشتی است نادرست از حرفه‌ای که پیشینه‌ای بسیار غنی دارد، و روز و روزگاری نویسندگانی توانمند با ریویونویسی در قالب حتی یک ستون در مطبوعات، با نثری متفاوت و کم‌نظیر، با پایه‌گذاری هنرِ اندیشیدن در باب کیفیت فیلم‌ها، موجب جلب توجه مخاطبان به پدیده‌ای به نام سینما شدند. «نقال‌ها» کتابی است که به طور ویژه به چهار نویسنده‌ی برجسته‌ی آمریکایی می‌پردازد که فرهنگ نقدنویسی سینمایی را در دهه‌ی چهل در آمریکا دگرگون کردند. اُتیس فرگوسن، جیمز اِیجی، منی فاربر و پارکر تایلر هر یک به شیوه‌ی خود هنر و جسارتی به کار بستند که زمینه‌ساز تثبیت هنر نقدنویسی به عنوان حرفه‌ای شناخته‌شده و ضروری شد. دیوید بوردول، نویسنده‌ای که برای بسیاری از مخاطبان سینما در ایران نام آشنایی است، در این کتاب به تفصیل و تفکیک به خصوصیات و شیوه‌ی کاری هر یک از این چهار نویسنده، که آنها را به واسطه‌ی سخن‌وری، حاضرجوابی، و فن بیان‌شان «نقال» می‌خواند، می‌پردازد. او در مقدمه اشاره می‌کند که در ابتدا به واسطه‌ی پروژه‌ای بزرگتر سراغ مطالعه‌ی آثار این چهار نویسنده رفته، اما در کمال تعجب متوجه شده که بهتر است کتابی را منحصراً به آنها اختصاص دهد تا روند شکل‌گیری سنت نقادی در آمریکا و تأثیرات آن بر سایر کشورها، از جمله فرانسه، را ردیابی کند.