امپرسیونیسم، هنر بدوی به هنر انتزاعی ازجمله مضامین محوری نظریه‌های هنر در سال‌های آغازین قرن بیستم است. پیشرفت‌های علمی نیز در این مقطع تاریخی تأثیر ژرفی بر هنر گذاشت و هنرمندان را با واقعیت‌های جدیدی روبه‌رو کرد و به شکل‌گیری سبک‌های هنری نوینی انجامید. روان‌شناسی شیوه‌های ادراک بصری انسان، باستان‌شناسی تمدن‌ها و فرهنگ‌های کهن، انسان‌شناسی اقوام و قبایل بدوی در آن سال‌ها دگرگونیهای چشمگیری در نظریه‌های هنر پدید آورد. در این کتاب میخوانیم که روان‌شناسی تجربی چگونه با آزمون، سنجش و اندازه‌گیری های علمی به جای تکیه بر نظریه‌های سنتی زیباشناسی توانست خوشایندی آثار هنری را تبیین کند. کشف نقاشی غارها و پیکره های دوران پیش از تاریخ چشم‌اندازهای جدیدی به روی پژوهشگران گشود و آنان را به کاوش در سرچشمه‌های کهن هنر برانگیخت. آشنایی بیش از پیش غریبان باهنر اقوام و قبایل بدوی افق نگاه هنرمندان و منتقدان را گسترش داد و هنر بدوی را به یکی از منابع الهام آفرینش‌های هنری قرن بیستم مبدل کرد. شکوفایی رویکردهای روحانی به هنر در ابتدای قرن بیستم یکی از خاستگاه‌های مهم هنر انتزاعی بود. نویسنده با تحلیل مبانی معرفتی و نوشته‌های نظری بنیادگذاران این هنر، خواننده را با تحولات درون‌مایه‌های هنری و تجلیات نقش‌مایه‌های بصری در آفرینش‌های این جنبش هنری آشنا میکند.