این کتاب شامل نامه‌هایی است که کافکا در فاصله‌ی سال‌های ۱۹۲۲ تا ۱۹۲۴ برای پدر و مادرش نوشته است. این نامه‌ها زندگي او در هفت ماهي كه در برلين به سر برده و اقامت چندهفته‌اي او در آسايشگاه‌هاي اتريش را توصیف می‌کند. وصيت‌نامه‌ي كافكا نیز در بخش پاياني کتاب ارائه شده است. در توضیح پشت جلد کتاب آمده است: «سال ۱۹۸۶ به عتیقه‌فروشی پراگی در دلاژدنا اولیس سی‌ودو نامه و کارت پستال دیگر عرضه شد و سپس به فروش رسید که آن‌ها هم خطاب به افراد خانواده‌اش بودند. این بار عرضه‌کننده نه با کافکا و خانواده‌اش خویشاوندی داشت و نه در هیچ نوع ارتباط مستقیم دیگری با آن‌ها بود. در میان مجموعه مکاتبات ناقص به دست آمده از کافکا، مجموعه‌ی تازه نامه‌های دو سال آخر زندگی او اثر ناتمام مانده دیگری را نشان می‌دهد. اینکه این نامه‌ها کی و چگونه توانستند از بین بقیه‌ی نامه‌های خانوادگی که به آن تعلق داشتند، جدا شوند، معما باقی می‌ماند. معمای بزرگ‌تر این است که ماکس برود یکی از این نامه‌ها را می‌شناخته و گرچه اندکی نادقیق، در تک‌نگاری کافکا در سال‌های سی میلادی منتشر کرده است. بی‌شک این نیز به سرنوشت ویژه‌ی میراث کافکا مربوط است. بسته‌ی نامه‌های تازه پیدا شده، به عنوان بخشی از آثار یافته شده از کافکا، امروز در آرشیو ادبیات موزه‌ی ملی نسخه‌های خطی در پراگ نگهداری می‌شود.»