هدف از نگارش این کتاب بازگشت به یک دوره ی تاریخی و توصیف این نکته که چگونه دایره ی معینی از فیلم سازان ژاپنی سینما را مثل ابزار یا سلاحی در کارزار فرهنگی به خدمت گرفتند. ناگیسا اُوشیما در سالِ ۱۹۵۹ شهر عشق و امید را روانه‌ی پرده‌ی سینماها کرد، داستانِ جوانی زاغه‌نشین که بی‌پروا مرتکبِ جرم می‌شد. موجِ جدیدی از فیلم‌سازی با هدفِ به‌چالش‌کشیدنِ فضای مسلط بر جامعه و البته سینما ژاپن را فراگرفت. ظهورِ شورشی‌گری را در غرب می‌توان به گرایش‌های طبیعیِ جوانان و جوش‌وخروشِ نوجوانانِ نسلِ «انفجارِ جمعیت» نسبت داد، اما در ژاپن این جریان دوچندان شگفت‌انگیز و غیرِمنتظره بود. در جامعه‌ای که ثبات، هویتِ جمعی، احترام به بزرگ‌ترها و سنّت‌هاشان، و خودداری از بروزِ احساساتِ شخصی در میانِ جمع را می‌ستود، فیلمِ اُوشیما بشارتی بود به رخدادهای دهه‌ی ۱۹۶۰ و بازتعریفِ رادیکالِ جامعه‌ی ژاپنی.