«مقامات شش‌گانه‌ی حسرت‌های شمال» تا حدودی با آثار گذشته‌ی محمدی تفاوت دارد. این کتاب مجموعه‌ای است از شش روایت داستانی که عموماً به خاطرات هشت تا هجده سالگی نویسنده، یعنی سال‌های ابتدایی بعد از انقلاب و دهه‌ی شصت مربوط می‌شوند. محور اصلی این خاطرات شش علاقه‌ی نویسنده در سال‌های کودکی و نوجوانی اوست که عبارتند از: تفنگ، دوچرخه، ساعت مچی، ضبط صوت، دوربین عکاسی، سه‌تار. «مقامات شش‌گانه‌ی حسرت‌های شمال» را از نظر راحتی روایت و صراحت نویسنده در بیان تجربه‌های شخصی، می‌توان در گروه «ادبیات اعتراف» به حساب آورد. محمدی این بار بدون خودسانسوری، ما را به سال‌هایی می‌برد که زندگی همه‌مان، ساده‌تر و صمیمانه‌تر از حالا بود. او از دردهای مشترکی حرف می‌زند که خیلی از ما هم تجربه کرده‌ایم یا دست‌کم درباره‌شان شنیده‌ایم و به این شکل، تصویری فراگیر و نمونه‌ای به وجود می‌آورد که ماهیت انسانی‌اش برای هر کسی در هر سن و سالی که هست، عمیقا قابل درک است.‌‌‌‌‌‌‌