آیا ارزش حیات انسان ذاتی است؟ یا برعکس زندگی فقط وقتی ارزش دارد که انسان به ،ضعف پیری زوال عقل معلولیت و درد دچار نشده باشد؟ چرا خودکشی ترحمی ،قتل، قتل عام و کشتارهای میلیونی در قرن بیستم با آن همه دستاوردهای ادعایی و رفاهی اش به حد نصاب های بی سابقه رسید؟ نظریه پردازان و فیلسوفان مدرن چه نقشی در تبلیغ کم ارزش بودن حیات انسان داشته اند؟ آنها چگونه راه را برای ظهور وحشی گری های بی سابقه فراهم کردند و با چه استدلالهایی حیات را فاقد ارزش ذاتی نمایاندند؟ ریچارد وایکرت با ذکر شواهد دست اول به این پرسش ها پاسخ میدهد و بلایی را که از خلال نظریه پردازی متفکران دوران مدرن سر برآورد تشریح می.کند. او با استناد به آثار و نوشته های این مکاتب از مارکسیسم گرفته تا اگزیستانسیالیسم جبرگرایی محیطی و زیست شناختی پوزیتیویسم رفتارگرایی و غیره – شواهد خوارشماری و فروکاهش ارزش زندگی در طرز فکر و جهان بینی پیشگامان این مکاتب را آشکار می کند.