کتاب مردسالاری و انباشت در واقع فمینیسم را از گوری بیرون می کشد که نهادهای دانشگاهی با مصادره، و پسامدرنیست ها با انکار هر گونه زمینه مشترک میان زنان، برای آن کنده بودند، و جوهر رادیکالش را به نسل جوانی می نمایاند که با پیوستن به جنبش اشغال و نهضت میدان ها رادیکال شده است. این کتاب حسی را باز می آفریند که در دوره ی آغازین جنبش فمینیستی بسیار نیرومند بود؛ این که سخن گفتن از زنان یعنی برانگیختن چیزی به غایت ژرف در تاریخ و زندگی های روزمره ی ما. زیرا به گفته ی مییز، زنان صرفا یکی از گونه های انسان نیستند؛ آنان در این سیاره در هر زمان و هر جامعه ای تولید کننده ی زندگی بوده اند؛ از این رو کار آنان شالوده ی تمامی کارهای دیگر است. بنابراین برای یافتن سرچشمه ی استثمار زنان باید از خود بپرسیم که تاریخ کجا و چرا «به بی راهه رفت»، تاریخ را در اصل کدام نیروها به حرکت در آورده اند و حقیقت نظام سرمایه داری که در آن زندگی می کنیم چیست.