برخی از گرایش های نوین در فرهنگ نگاری عمومی که در گردآوری و تدوین فرهنگ حاضر مورد توجه بوده به شرح زیر است: پوشش دادن طیف گسترده تری از واژگان عمومی زبان مبدا ‍؛ از یکسو واژه ها و تعبیرهای رسمی، ادبی، کهنه و مانند آن که در نوشتار کاربرد دارند و از دیگر سو اصطلاحات محاوره ای، عامیانه، محلی و نظایر آن که در گفتار روزانه به کار می روند. آوردن شمار بیشتری از واژه ها، ترکیب ها و اصطلاح های پر بسامد از بسیاری از زمینه های عمومی (هنر، ادبیات، ورزش، ...) و شاخه های تخصصی و حرفه ای (علوم، فنون، پیشه ها، ...)که در واژگان عمومی کاربرد دارند، به گونه ای که استفاده کنندگان فرهنگ عمومی کمابیش از مراجعه به واژه نامه های تخصصی بی نیاز شوند. مشخص کردن هویت دستوری همه واژه ها و ترکیب ها، و ارائه ساخت های صرفی و نحوی در دنبال سرواژه به واضح ترین روشی که به آسانی قابل شناسایی باشد. بخش بندی حوزه های معنایی و کاربردی مربوط به هر سرواژه، به گونه ای که دستیابی به معنی و یا معادل مناسب آسان تر شود. آوردن حجم بیشتر ی از اطلاعات زمینه ای یا پیرامونی، به شیوه ای که شرایط و نحوه کاربرد واژه یا عبارت در موقعیت ها یا بافت های خاص برای افراد کم آشنا به زبان مبدا قابل تشخیص باشد. آرایش کلیه اطلاعات به شیوه ای هرچه واضح تر، با هدف آسان سازی دسیابی به واژه یا کاربرد مورد جستجو، و همزمان تامین کارآمدی فرهنگ در حجمی که برای نسخه چاپی فرهنگ عمومی مناسب باشد.