امیرحسن چهلتن از جمله نویسندگانی است که در نوشتن داستان هایی با مضمون زنان و نیز شهر تهران استاد است. مهارت او در خلق داستانی با روایتی متفاوت در این کتاب نیز مشهود است. این اثر روایت زیبایی است از دو موضوع که به موازات هم پیش می روند: یکی عشق های ناتمام، انتظار دائمی و نیازهای سرکوب شده یک زن، دیگری چندگانگی واقعیت و دشواری نوشتن. داستان در چند بخش روایت می شود و عدم قطعیت و پایان بندی متناسب با «عشقی ناتمام» از نقاط قوت کتاب است. رمان دارای پنج بخش و داستان اصلی آن عشق‌های تلف شده، بی عاقبت یا ناتمام است.  بخشی از کتاب:" و من ناگهان احساس سبکى كردم. انگار چیزى از روح باران قطره قطره به تنم نشت مى‌كرد؛ چيزهاى اضافى و مزاحم را پس مى‌زد و اصلا جانشين  تكّه‌هايى از روحم مى‌شد. انگار نكبت و پلشتى و رسوبات كينه و نفرت را از تنم مى‌كند و مى‌برد. بعد باران نم‌نم و ملايم شد. صداى غلغل آبِ جوى‌ها جانشين تلاطمِ ناودان‌ها و شيروانى‌ها شد. به زير بساط دكانى پناه بردم. تكيه داده بودم و اشگ مى‌ريختم. و آن‌وقت صداى ترمز يك ماشين و صدايى بم و تحكم‌آميز مثل يك پادزهر دوباره نيروى زندگى را به رگ‌هاى تنم سرازير كرد."