رمان «شهر موسیقیدان‌های سپید» مثل بیش‌تر آثار بختیار علی با تکنیک رئالیسم جادویی نوشته شده و درباره نسل‌کشی کُردهای عراق در دهه هشتاد میلادی توسط حزب بعث است. همچنین درباره فاشیسم در عراق به طور کلی و به‌ویژه خون‌ریزی‌هایی که از دهه شصت میلادی شروع شد و تا پایان دوران بعث و به شکلی دیگر تا امروز ادامه دارد. رمان درباره زندگی سه موسیقیدان آواره است که در دل طبیعت و کوه مدام در حال سفر هستند و جا و مکان و موقعیت و ملیت خاصی برای‌شان مطرح نیست، تنها چیزی که در پی آن هستند خلق موسیقی‌های زیبا و جاودانه است. رویای این‌ها رسیدن به جاودانگی از طریق هنر است.  نویسنده در این اثر به مرگ و زندگی در میان جنگ و به حفظ زیبایی درون انسان‌ها می‌پردازد. زبان اثر بسیار شاعرانه و تصویرگراست و از دیگر آثار این نویسنده شاعرانه‌تر و ابعاد تخیل در آن پردامنه‌تر است. بخش‌هایی از رمان توسط یکی از شخصیت‌های اصلی رمان روایت می‌شود و بخش‌های دیگر توسط علی‌ شرفیار که نویسنده و یکی دیگر از شخصیت‌های اصلی رمان است. رمان درباره هنر و ویژگی‌های آن و رابطه‌اش با انسان از منظر فلسفی است.