کریستین اِمری در این کتاب ارزیابی تاریخی مختصری را از سیاست ایالات متحده پس از جنگ جهانی دوم ارائه می‌دهد. این کتاب به سه بخش تقسیم می‌شود. بخش نخست با عنوان «ریشه‌های سیاست تعامل» به ارزیابی‌ها، کاستی‌ها و فعل و انفعالات تلاش‌های ایالات متحده برای تعامل با ایران اختصاص دارد. فصل دوم این موضوع را برمی‌رسد که سیاست‌گذاران ایالات متحده از پیامدهای انقلاب ایران برای موازنه قدرت و روابط ابرقدرت‌ها چه برآوردی داشتند. فصل سوم به این موضوع می‌پردازد که کنش و واکنش‌های نخبگان سیاسی ایران و ایالات متحده چگونه آمریکا را به جای تقابل به تعامل سوق داد. این کتاب یکی از معدود آثار محققانه درباره خط‌مشی دولت کارتر در قبال انقلاب اسلامی ایران است. نویسنده معتقد است آمریکا انقلاب ایران را به منزله واقعیتی موجود و پیچیده پذیرفته بود، اما کارتر و مشاورانش برداشتی پراکنده و سطحی از آن داشتند. اِمری در این کتاب علت این کاستی را برمی‌شمرد.