ویسنده دراین اثر، از سیزده سالگی خود می گوید که: «پسربچه ای پُر ازپرسش های بی پاسخ بود». نویسنده، بیم و هراس زندگی خانواده یهودی، با پنهان کردن آئین خود در جامعۀ عقب مانده سنتی را یادآور می شود. او در این کتاب می نویسد: ... همسایه ها غذای نذزی آورده اند که پدربزرگ می گیرد. به وقت نماز که در دین یهود «شبات» نامیده می شود، درکنار پدربزرگ به نماز می ایستاد. یک بار از پدربزرگ می پرسد:‌ «شما هیچوقت مادر بزرگ رو به وقت نماز و نیایش روزانه [که دردین یهود «تفیلا» نامیده می شود] نمی شمرید. چرا؟ ». پدر بزرگ جواب می دهد: «دلیلی برای شمارش زن وجود نداره»» پسر را کنارش نشانده می گوید: «زن عامل تمام بدبختی ها برروی زمین ونسل آدم است. گفته بودم که زن باید مجازات بشه و یکی ازاین مجازات ها درد زایمانه». پنداری، پیام خفت بار زن، برگرفته از خدایان گوناگون استوره ایست، که تحقیر زن را به ادیان ابراهیمی منتقل کرده و نویسندۀ آگاه و اندیشمند زمان، از قول پدربزرگ راوی ، این پیام ننگین را می آورد تا پستی و رذالت تحجر سنت، درتوهین به مقام مادران را یادآور شود. شب شبات « شنبه» است و مادربزرگ می گوید: « میدونی که امشب نمی تونیم پخت و پز کنیم پسرم . . . میدونی پسرم امشب نمی تونیم آتش روشن کنیم. هوا روشن شده بود از پنجره مادربزرگ را دیدم که به دور از چشم پدربزرگ در گوشه ای پنهان خوراک نذری را به سگ ها داد و ...