ترنر از آن نظریه پردازانی است که با اینکه می خواهد راه گذشتگان را ادامه دهد ولی می داند که آن راه بی ایراد نیست. بنابراین هر جا که در نظریه ها مشکل و ایرادی می بیند نظر خود را نیز پیش می کشد. اگر از تضادگراها ایراد دارد راه خویش را پیش می کشد. که به چه راهی می توان آن را بهتر کرد که با شرایط تجربی بیشتر هماهنگ بوده و واقعیتی را توضیح دهد. در مورد کارکردگراها هم همین کار را انجام می دهد و در مورد نظریه های هیجانی و عواطف و تکاملی هم دست به همین کار می زند… در انتهای کتاب نیز که از نظریه های انتقادی آمریکای سخن می گوید مانند نظریه پردازی می ماند که وصیت علمی خود می پردازد. او می گوید با اینکه همه ی مکاتب جامعه شناسی را آزموده و زمانی از طرفداران مکتب مارکسیست و انتقادی بوده، ولی در آخر به این نتیجه رسیده که این مکاتب به نسخه نوشتن برای مردم مشغولند و به گونه ای عمل می کنند که خود را عقل کل دانسته و دیگران باید از آن ها تبعیت کنندحالا آن که در جامعه شناسی اگر جامعه شناس کاملاً به کار علمی خود ایمان دارد و آن را مطابق با حقایق اجتماعی جاری می داند، می تواند آن را به مردم اعلام کند و آن ها هستند که راه خود را انتخاب کرده و دست به اقدام می زند.