این کتاب زندگینامه سیاسی، مردی است که از میان مردم برخاست و هنگامی که ایران ما در حال فروپاشی و پریشانی بود آن را نجات داد و به راه ترقی و سربلندی برد. هشت دهه پس از خاتمه پادشاهی او می بینیم که تقریبا هرچه در ایران هست در زمان سلطنت وی و بدون کوچکترین کمک خارجی بنیان نهاده شد. در این کتاب می خوانید: « رضا برای آنکه قزاقی ساده و صاحب منصبی فرمانبردار در لشکری باشد که فرمانده او و افسران مافوقش خارجی باشــند، آفریده نشده بود. نمی توانست بپذیرد که اوامر و نواهی که ناچار به اطاعت از آنها بود به زبان روسی باشد نه به فارسی. اواطاعت از اصول خارجیان را برنمی تافت. ایرانی دیگر، با نظم و ترتیب و حکومتی دیگر با هدف های دیگر می خواست که اختیار امور آن با ایرانیان باشد.» ..(ص 13) «قبل از پایان سلطنت رضاشاه، راه آهن سرتاسری غرب به شرق از تهران به شاهرود رســیده بود و از پایتخت به قزوین، زنجان و سپس میانه. روس ها بعضی از ایستگاه های نیمه تمام و بقیه این دو مسیر را بمباران و ویران کردند که سپس بازسازی شد. همچنین ساختمان راه آهن تهران به اصفهان- کرمان و بندرعباس آغاز شد که در شهریور 20 به قم رسیده بود. ..»