نمایشنامه‌ی روزنکرانتز و گیلدنسترن مرده‌اند یکی از نمایشنامه‌هایی است که جایزه‌ی تونی را برای بهترین نمایشنامه کسب کرده است. این نمایشنامه‌ی ابزورد که مفاهیم اگزیستانسیالیستی در آن بررسی شده، اولین بار در سال 1966 اجرا شد. استاپارد این اثر را در ژانر تراژدی ـ کمدی نوشته است. منتقدان این اثر را با نمایشنامه‌ی در انتظار گودو از ساموئل بکت مقایسه کرده‌اند. هر دو نمایشنامه دو شخصیت کلیدی دارند که انگار نیمه‌ای از یک شخصیت واحدند. مارتین اسلین در کتاب تئاتر ابسورد این نمایشنامه را از انواع نمایش‌نامه‌های ابزورد دانسته است. نمایشنامه‌ی روزنکرانتز و گیلدنسترن مرده‌اند روی دو شخصیت فرعی از نمایشنامه‌ی هملت اثر شکسپیر تمرکز دارد. در این اثر، شخصیت‌های اصلی هملت حضورشان کمرنگ است و عمده‌ی پرده‌ها به دو شخصیت روزنکرانتز و گیلدنسترن اختصاص دارند و داستان نمایشنامه‌ی هملت از زاویه‌دید این دو شخصیت روایت می‌شود. روزنکرانتز و گیلدنسترن از طریق دانشگاه ویتنبرگ هملت را می‌شناسند. این دو برای ملاقات با او به دانمارک آمده‌اند؛ اما ناخواسته درگیر مأموریتی می‌شوند که برایشان عاقبت خوشی ندارد. عنوان این نمایشنامه از آخرین صحنه‌ی نمایشنامه‌ی هملت انتخاب شده است.