برخلاف صحنه و پرده (دو واحد بنیادی ساختار فیلمنامه) که تعریف و تشخیص آنها به نسبت آسان است، تعریف واحد سوم (سکانس) و استفاده از آن در طراحی ساختار، همواره یکی از مباحث مناقشه‌برانگیز در نظریه فیلمنامه‌نویسی بوده که در کتاب راه حل داستان، به گمان من، برای اولین بار دقیقا تعریف شده و بر اساس آن، مدل جدید و کارآمدی برای طراحی ساختار فیلمنامه پیشنهاد شده است. تعریف سکانس‌های فیلمنامه به عنوان "هدف‌های کوتاه‌مدت" قهرمان در راه رسیدن به هدف اصلی، و تعیین تعداد دقیق سکانس‌های مورد نیاز برای نقل داستانی جذاب در سینما، به باور من، رویکردی به غایت عمل‌گرایانه و موثر در طراحی پیرنگ است. با خواندن کتاب راه حل داستان به خوبی می‌‌فهمیم برای یک فیلمنامه بلند سینمایی دقیقا چه مقدار داستان نیاز داریم و وقتی پیرنگ به اصطلاح "رقیق" می‌شود و اتفاق تازه‌ای در فیلمنامه نمی‌افتد مشکل کجاست و چگونه می‌توانیم آن را حل کنیم.