فرهنگ ما بر این موضوع اصرار دارد که مغز تنها جایگاه تفکر است. اما آنی مورفی پال در این کتاب بیان می‌کند که ذهن شبیه پرندۀ آشیانه‌سازی است که چوب‌ها و شاخه‌ها را جمع می‌کند و از مصالح در دسترس، یک کلِ واحد می‌سازد. این مصالح شامل احساسات و حرکات بدنی ما، فضاهای فیزیکی که در آن یاد می‌گیریم و کار می‌کنیم و ذهن‌ افراد دیگری است که با آن‌ها تعامل داریم. در کتاب ذهن توسعه یافته خواهیم خواند که در طول سالیان متمادی از دوران دبستان، دبیرستان و حتی کالج و تحصیلات تکمیلی، هرگز به‌صراحت به ما یاد نداده‌اند که فراتر از چارچوب مغزهایمان فکر کنیم. به ما نشان نداده‌اند که چطور از بدن‌ها، فضاها و روابطمان در راستای خدمت به تفکر هوشمندانه استفاده کنیم. با این حال، اگر بدانیم برای آموختن چنین مواردی باید کجا را بگردیم، هنوز هم می‌توانیم این روش‌ها را یاد بگیریم. در این شکل از آموزش و فراگیری، معلمان ما همان هنرمندان، دانشمندان و نویسندگانی هستند که برای استفادۀ شخصی خودشان این روش‌ها را کشف کرده‌اند و همچنین پژوهشگرانی هستند که روی این روش‌ها مطالعه می‌کنند.