درست است که هرروزه از طریق تلویزیون‌ها و رادیوها و شبکه‌های اجتماعی مزخرفات زیادی به خورد مردم داده می‌شود و درصد زیادی از افراد جامعه هم آنها را قبول می‌کنند، اما ادعای هوگو مرسیه این است که انسان‌ها آنقدرها هم که به نظر می‌رسد ساده‌لوح و زودباور نیستند. او به‌عنوان روان‌شناس شناختی و تکاملی در برابر تحقیقات علمی گسترده‌ای می‌ایستد که از یونان باستان تا امریکای قرن بیست‌ویکم، از جوامع عقب‌مانده تا جوامع پیشرفته، شواهدی فراهم می‌کنند تا نشان دهند اکثریت مردم زودباور و ساده‌لوح‌اند. اما ادعای او برخلاف این است: ما هر چیزی را به‌سادگی نمی‌پذیریم، حتی اگر آن را اکثریت مردم یا شخصیت‌های کاریزماتیک پذیرفته باشند. ما می‌توانیم تشخیص دهیم به چه کسی اعتماد کنیم و چه‌چیز را باور کنیم، ما به‌سادگی تحت تأثیر دیگران قرار نمی‌گیریم. مرسیه با معرفی سازوکارهای «پذیرندگیِ محتاطانه» و بررسی شواهدی از روان‌شناسی تجربی نشان می‌دهد که حتی نوزادان نیز به این سازوکارها مجهزند. این سازوکارها به ما کمک می‌کنند بیشتر ادعاهای مضر و خطرناک را رد کنیم، و درعین‌حال دلیل پذیرش برخی ایده‌های غلط را نیز توضیح می‌دهند.