رمان دود، نوشتۀ خوسه اوبِخِرو از همان صفحۀ اول با یک سؤال و با یک ضربۀ سهمگین آغاز می‌شود. جدای از برداشت ما از جهانِ پیرامونمان، ارتباط‌مان با دیگر انسان‌ها و واکنش‌هامان در کشاکش یک بحران تمام‌عیار، دود ما را با بزرگ‌ترین ترسمان و ناشناخته‌ترین دشمنمان آشنا می‌کند: ترس از آخرالزمان و دشمنی به نام طبیعت. خوسه اوبخرو در این رمان کوتاه، که در سال 2021 منتشر شده، پس از تجربۀ انسان با پدیدۀ پندمیک کووید 19، فضایی آخرالزمانی خلق کرده که ما، در مقام خواننده، چاره‌ای نداریم جز اینکه خودمان را به جای شخصیت‌های کتاب بگذاریم و یک سؤال مهم بپرسیم: اگر ما بودیم، چه می‌کردیم؟ زنی و کودکی و گربه‌ای در جنگل در کلبه‌ای زهواردررفته زندگی می‌کنند. زنْ مادرِ کودک نیست، اساساً ارتباطی میان آن‌ها نیست. جهان نابود شده و همه‌چیز شدیداً خشن و بی‌رحم و غریب است. کسی به دیگری رحم نمی‌کند و زنده ماندن به آزمونی روزمره تبدیل شده است. زن و کودک باید در برابر عوامل بیرونی، طبیعتِ خشن یا انسان‌های سودجو و هراسان، طاقت بیاورند، هر چه که باشد. تصاویرِ طرح‌شده در رمان مطلقاً شباهتی با جهانِ امروز ما ندارد. خشونت، برهنه و وقیح، چشم در چشم حیات دوخته.