سیاست به‌عنوان دانشی مستقل تا پیش از سدۀ سیزدهم ناشناخته نبود، اما این تأثیر مستقیم اندیشۀ ارسطو بود که نظریۀ سیاسی سده‌های میانه را به پختگی رساند و عناصری از طبیعی‌گرایی اجتماعی را وارد اندیشۀ سیاسی سده‌های میانه کرد. برای نخستین‌بار از زمان سقوط امپراتوری روم، اندیشمندان مسیحی در غرب با این نظام فکری روبه‌رو شدند که اجتماع سیاسی، فی‌حدذاته، دارای اصالت است و باید «طبیعی» فرض شود؛ چون ضرورت تأسیس اجتماع را می‌توان از اصلی تجربی، نه الهی، استخراج کرد. طبق رأی ارسطو، آدمی تنها با مشارکت در اجتماع «مدنی»، و نه «امت عیسوی»، می‌توانست در زندگیِ خیر به‌طور کامل مشارکت داشته باشد. این مسئله نگرانی برخی متألهان راست‌آیین را به‌دنبال داشت و این پرسش خاطر ایشان را بی‌دغدغه نگذاشت که آیا اساساً ممکن است اندیشۀ مدنیِ ارسطو را با راست‌آیینیِ دین مسیح جمع کرد؟ این مسئله‌ای است که توماس آکوئینی برای حل آن کوشیده است.