در یتیم: خشکیدن آب دهان عنکبوت بار دیگر به سراغ چهره‌ای می‌رود که همواره سایه‌ای بر آثار او افکنده است: صادق هدایت. رمانی کوتاه اما ژرف که در عین حال، سفری‌ست به ژرفای اندیشه و درون مایه‌های داستانی خود دولت آبادی. در یتیم روایتگر روزهای پایانی زندگی صادق هدایت در پاریس است. هدایت که با انزوای خودخواسته، خود را از تمامی پیوندها بریده است، در خانه‌ای کوچک با مطبخی دنج، به انتظار مرگ نشسته است. او با وسواس عجیبی سه داستان نیمه‌تمام خود را پاره می‌کند و به دور می‌اندازد، گویی در جدالی درونی، قصد بریدن از گذشته و تمامی خلق‌های ناتمام خود دارد. در یتیم صحنه‌ی گفتگوی ابدی هدایت با خویشتن خویش است. سایه، آینه تمام‌نمای درون متلاطم هدایت است. او گذشته‌ی درخشان و حال تاریک هدایت را به رخ می‌کشد و از او می‌پرسد که چرا تسلیم مرگ شده است؟ چرا او که همواره در جستجوی حقیقت بود، اکنون از مواجهه با آن واهمه دارد؟ این گفتگو، خواننده را با ژرف‌ترین لایه‌های اندیشه هدایت آشنا می‌کند. دولت‌آبادی با زیرکی، به سراغ مضامین محوری آثار او می‌رود: مرگ‌اندیشی، بیگانگی، و سرخوردگی از وضعیت اجتماعی و سیاسی. او با به تصویر کشیدن جدال درونی هدایت، به نوعی، به بازخوانی و تحلیل آثار او نیز می‌پردازد.