البدها به‌خودی‌خود آن‌چنان‌که ما شهرسازان در آتلیه‌ها به دنبال تعادل و تقارن و تواتر و تباین و تضاد و .... هستیم بدون زندگی میان آن، آن‌چنان اهمیتی ندارند. شهر را تعلق به آن، شهر می‌کند. تمام تعلقات ما به شهر هم از ذهنیتی است که در ارتباط با کالبد آن می سازیم. شهرْ هم محصول عینیت است و هم محصول ذهنیت. ما با تصور شهر خود را به آن وصل می‌کنیم. یک خواست و ارادة وصال از ما و یک سری ریسمان‌های جانانه از سمت شهر. حال مهم این است چه ریسمان‌هایی از شهرمان ساخته‌ایم که ما را به آن وصل کند. شهرسازی برای من همین ریسمان‌سازی است. فرایند ریسمان‌سازی ما در شهر سه جزء دارد. ادراک ما از فضا، عمل ما در فضا و خاطره‌سازی ما بر فضا؛ ادراک ما از فضا، عمل شهری را به دنبال دارد و این ادراک و عمل شهری‌اند که خاطره را می‌سازند. در این رابطه سه‌گانه است که شهر برای ما تولید و بازتولید می‌شود و درنهایت شهر برایمان خودی می‌شود. توپخانه ریسمان‌های جانانه‌ای درگذر زمان ساخته است. پس پیش به‌سوی ریسمان‌های توپخانه…