کامو خطیبی چیره‌دست بود، علاوه‌بر این‌که قدرتی در نویسندگی، جستارنویسی، تفکر فلسفی و روزنامه‌نگاری داشت. سخنرانی‌های او چندان مشهور و متواترند که انگار آن‌ها را در گوشه‌و‌کنار خوانده‌ایم. او فریاد آزادی و حرمت به انسان را برمی‌آورد، حال این فریاد برای یادبود پایان جنگ باشد یا در اوج التهاب در الجزایر عزیزش؛ در نکوهش نازیسمِ آتش‌افروز باشد یا نفی کمونیسم. نویسنده‌ی طاعون هیچ‌گاه به اندیشه‌هایی که انسان را به هر شکلی مبتذل و تحت انقیاد ایدئولوژی می‌خواست رحم نکرد. برضد «چوبه‌های دار» سخن گفت، برضد تمام دیکتاتورها و برضد تانک‌هایی که بی‌محابا از روی آدم‌ها رد می‌شدند. کلمات کامو کهنه نشده‌اند و، برعکس، زمان تازه‌ترشان کرده است.