فیودر داستایفسکی این رمان را در سالِ ۱۸۵۹ نوشت. رمانی که نخستین اثرِ او بعدِ بازگشت از تبعید و زندانِ ده ساله اش محسوب می شود. «خوابِ عموجان» روایت روزگار و ایده های زنی ست به نامِ ماریا آلکساندروونا که می خواهد دختر جوان اش را به پیرمردی موسوم به عموجان شوهر دهد. مردی که هم از نظر جسمی آسیب های فراوان دارد هم کمابیش با زوالِ عقل روبروست. منتها این مردِ «ثروتمند» است و این ازدواج پرمنفعت می تواند رویاهای مادر را تحقق بخشد… . «خوابِ عموجان» یکی از زیباترین آثارِ نیمه بلند غولِ ادبیات روس محسوب می شود که رگه های طنز و نقدِ مفاهیمِ انقلابی و موهومِ آن دوره درش به خوبی هویداست. داستایفسکی در این رمان بازگشتِ بزرگی به ادبیاتِ روسیه دارد و این رمان پیش زمینه آثارِ بزرگ بعدی او می شود. مساله زوالِ عقل و شوهرانِ بی مصرف و زنانِ طماع و عاشقانِ جوانِ شوریده و پرمدعا در کلِ رمان طنین افکنده و مخاطب را با اثری مملو از ظرافت های شخصیت پردازانه او آشنا می کند.