تکیۀ اصلی نویسنده در این پژوهش به نظریات روان‌کاوی فروید و لکان است. وی نخست مباحثش را حول دو اصطلاح خاص حوزۀ روان‌کاوی یعنی «تصعید» و «سمپتُم» گردآوری می‌کند و سپس با نزدیک‌ کردن عالم روان‌کاوی و هنر به یکدیگر به بررسی انواع هنر از جمله هنرهای تجسمی، ادبیات و موسیقی می‌ پردازد و از هنرمندان بسیاری چون جاکومتی، ونگوگ، بلاسکِس، مارسل دوشان، مارگریت دوراس، آندره ژید و جویس یاد می‌کند.‌ محرم‌زاده معتقد است که از زمان فروید بدین سو رابطۀ هنر و روان‌کاوی رابطه‌ای همواره تنگاتنگ و درعین ‌حال معضل بوده است؛ زیرا روان‌کاوی به‌ رغم راه آوردهای گران‌بهایش برای نظریۀ هنر، غالباً متهم بوده که در بررسی آثار هنری چندان به تاریخچۀ شخصی هنرمند پرداخته که از بذل‌ توجه به شرایط اجتماعی‌تاریخی حاکم بر تولید این آثار غفلت کرده است. وی کتاب حاضر را با نگاهی به این انتقادها شکل داده و به بازخوانی برخی مکتوبات و سمینارهای لکان می‌­پردازد. نویسنده این نکته را یادآور می‌ شود که اظهارنظرهای لکان دربارۀ آثار هنری در میان مکتوبات و سمینارهای شفاهی او پراکنده‌اند و این پرسش را مطرح می‌کند که لکان روان‌کاوی اثر هنری را چگونه چیزی می پندارد و نسبت به دغدغه های حوزۀ زیباشناسی چه موضعی اتخاذ می‌کند.