برنارد شبیه پرنده‌های معمولی نبود، بال‌های او خیلی‌خیلی بلند هستند و او با این بال‌های بلند نمی‌تواند پرواز کند. برنارد مدام با خودش فکر می‌کند بال‌هایش به چه دردی می‌خورند؟ اما وقتی برنارد با اورانگوتان غمگین و غم‌زده آشنا می‌شود، نکته‌ی عجیبی را درباره‌ی خودش کشف می‌کند. پیام کتاب بسیار ساده و آشنا است. مهربانی و فداکاری کلید دوست‌یابی است. در تصاویر آبرنگی آدامسون می‌بینیم که برنارد یک کروکودیل غلغلکی را بغل می‌کند، محکم یک خرگوش خوشحال را در آغوش گرفته یا با صبروحوصله در یک جلسه‌ی مشاوره به دردودل‌های خفاش گوش می‌دهد. سرانجام، جوجه بغلی متوجه می‌شود که با تکیه بر دوستان و پرندگان دیگر می‌تواند به قله‌های رفیع و بلند برسد. این داستان دلچسب که با صمیمت و طنز روایت شده است.