«خیلی با حرارت حرف می‌زد و رنگش تیره شده بود. پشنگه‌های تف از دهنش می‌پاشید بیرون بیخ موهاش پیدا بود. به اندازه‌ی یکی دو میلیمتر از ته موهاش به رنگ طبیعی خودشان برگشته بودند. تک و توکی سفید هم تویشان بود. معلوم بود وقتش رسیده که دوباره آن‌ها را رنگ کند. هر وقت پیشش باشم و یک‌جوری یاد یا نگاهش به تارهای سفید موهاش بیفتد آهی می‌کشد و می‌گوید: «تو پیرم کردی!» همین‌جری که یک روند و با اعصاب متشنج داشت حرف می‌زد دوست داشتم آرامش کنم. می‌خواستم نشان بدهم برعکس آنکه می‌گوید به او توجه ندارم، خیلی هم به او توجه دارم و برعکس آن‌چه که فکر می‌کند، خیلی هم احساس دارم. برای همین خواستم دست‌هاش را توی دست‌هام بگیرم که نگذاشت و آن‌ها را به شدت پس کشید. با وجود این توی چشم‌هاش گاه کردم و گفتم: «عزیزم می‌دونی وقتش رسیده که موهات رو رنگ بزنی؟» اما نمی‌دانم این حرف چرا بیشتر او را عصبانی کرد!»