املح الشعرا عبید زاکانی از قریۀ زاکان قزوین و از رجال اواسط قرن هشتم هجری است. این شاعر بزرگ اهل فضل و دانش و از ارباب سلیقه و از اصحاب ذوق سلیم بوده است. اگر چه برخی او را از زمرۀ طنز پردازان می شمارند ولی حق انصاف این است که با وجود یافت شدن بذله و هزل و هجو در اشعار او پایه اش از آن بالاتر است که او را طنزپرداز شمارند، بلکه میان شعرا اولین لطیفه سنج و نادره سراست و در این شیوه کسی به پای او نرسیده است. او در عهد شاه ابواسحاق در شیراز تحصیل علوم و فنون نمود و از فضلای عصر و ادبای دهر خود گردید. در هر فنی مهارتی کامل پیدا کرد و به تصنیفات و تألیفات پرداخت. پس از آن به قزوین برگشت و به منصب قضاوت سرافراز و به آموزگاری و تربیت بزرگ زادگان منتخب و ممتاز گردید. از آثار ادبی او می توان دیوان لطایف، رسالۀ اخلاق الاشراف، عشاق‌ نامه، دیوان اشعار، منظومۀ موش و گربه و رسالۀدلگشا را نام برد.