«فاجعه» در زبان یونانی، پرده‌ی آخرِ زنجیره‌ای شورانگیز از رقص‌های شاعرانه به شمار می‌رفت. فاجعه، آخرین صحنه‌ی نمایشنامه‌ای غم‌بار بود. حوادث فاجعه‌بار، حتی اندک کورسوی امید را نوید نمی‌دهند: نسل کشی، اشغال نظامی، طاعون، تنگسالی و زلزله. نظریه‌ی فاجعه، پمپئی، مرگ سیاه، نسل کشی استعماری در آمریکای شمالی، جنگ جهانی اول، آنفولانزای اسپانیایی، آلمان نازی و دست آخر، سده‌ی بیست و یکم را واکاوی می‌کند: تروریسم، جنگ‌های جدید، تغییرات اقلیمی و بیماری‌های همه‌گیر. جامعه‌شناسی فاجعه‌ی برایان ترنر حول محور انگاره‌ی «آگاهی از فاجعه» می‌چرخد؛ به‌این معنا که هرچند جامعه‌شناسی نظریه‌های تغییر اجتماعی را در زمینه‌های تکامل، تعارض و مدرنیزاسیون ساخته پرداخته کرده است، ولی فاجعه را به‌طور جدی مورد واکاوی قرار نداده است. او استدلال می‌کند که فاجعه یک فروپاشی کلی و سیستماتیک از نهادهای اجتماعی و سیاسی است که پیامد آن چیزی است که او آن را «آگاهی از فاجعه» می‌نامد. برایان ترنر، در جامعه شناختی فاجعه، افول غرب اسپنگلر، مارکسیسم به مثابه نظریه‌ی سرمایه‌داری فاجعه‌بار، جنبش‌های مسیحایی، مدرنیته‌ی وبر و جامعه‌ی مخاطره‌آمیز را مورد واکاوی قرار می‌دهد. دست آخر، او به مقایسه‌ی خوش‌بینی و بدبینی و انگاره‌ی عدالت بین نسلی، دست می‌زند