«... ولی من تنها هستم. وطنی ندارم. و اکنون همسرم نیز مرا از خویش رانده است. مرا به یغما بردند، از سرزمینی در آن سوی آب‌ها به اینجا آوردند. نه مادر دارم، نه برادری، و نه خویشاوندی، تا در این مصیبت، پناهی باشند برای آغوش بی‌پناه من. به این سبب از شما درخواست می‌کنم اگر راهی برای انتقام از جیسون به‌خاطر توهینش یافتم، سکوت کنید...»
اوریپید برخلاف دیگر نویسندگان یونان نوعی واقع‌گرایی را در نمایشنامه‌هایش وارد کرد. به این معنا که قهرمان تراژدی الزاماً نمی‌میرد یا حتی به سرنوشتی فجیع آن‌چنان که ما انتظار داریم دچار نمی‌شود. او نگاهی تیره و تلخ به جهان هستی دارد و قهرمان او آینه‌ی انسان واقعی پیرامون است. طرح جسورانه‌ی مسائل اخلاقی در آثار اوریپید از جنبه‌های مهمی است که سبب انگیزش دشمنان بسیاری علیه او شده است. او جهان را تلخ می‌بیند و هیچ الزامی برای نجات یا بسامانی این جهان قائل نیست. مده آ در پیاده کردن نقشه‌ی شوم خود موفق می‌شود و درنهایت با دست‌یابی به پیروزی علیه دشمنش (شوهر و عروس و پدر عروس)، شهر را ترک می‌کند...