کتاب ترانه‌های شبانه نوشتۀ کازوئو ایشی گورو، مجموعه‌ پنج داستان کوتاه در باب موسیقی و شب است. داستان‌ها نمی‌خواهند لزوما درباره موسیقی، قصه‌سرایی کنند، بلکه می‌خواهند حس جادویی و اغواگر موسیقی را با زبانِ کلمات به خواننده منتقل نمایند. در داستان‌های آوازهای شبانه که حول محور موسیقی می‌چرخد و مضمون اصلی آن عشق و سوء‌ تفاهم است، در کنار مایه‌های ازلی و ابدیِ بلند پروازی، سرگردانی، نفع‌ طلبی، آرمان‌گرایی و... لحن در عین آنکه خالی از اندوه نیست، شاد است و همراه با رگه‌های زیرجلدی طنزی ملایم. علاوه بر این، یکی دیگر از مضامین مکرر این داستان‌ها ستایش از جوانی یا شاید به نحوی همان جست‌وجوی زمان از دست‌ رفته یا حتی دم غنیمت شمردن باشد؛ زمان می‌گذرد و وصال طعم اندوه دارد، زمان می‌گذرد و فراق رد اندوه به جا می‌گذارد، زمان می‌گذرد و شکست و موفقیت در عیار آنچه گذشته و دیگر نیست با تراز اندوه سنجیده می‌شود. تنها چیزی که به جا می‌ماند موسیقی و ترانه‌ای است که فقط به قدر چند دقیقه، سیلاب‌های زمان و جوانی حرام‌شده را مهار می‌کند.