تبار مورچگان روایتی طولانی از تلاش‌های جان‌فرسای یک منتقد سینمایی است که در اثر سانحه‌ای حافظه‌اش را از دست داده و حال می‌کوشد فیلمی را به یاد آورد که تنها یک فرِیم از آن باقی مانده. نقب زدن به گذشته از خلال هیپنوتیزم و سفرهای خیالی دور و دراز میان آینده و حال و گذشته، نشخوار‌های ذهنی مداوم دربارۀ وضعیت بشر و تبعیض‌های نژادی و اجتماعی او را بیشتر و بیشتر در گردابی از خاطرات نامنسجم گذشته و رویدادهای موهوم فرو می‌برد. در این کتاب که اولین رمان جدی نویسنده است، چارلی کافمنِ رمان‌نویس از پی چارلی کافمنِ فیلمنامه‌نویس قد علم می‌کند و به نیرنگ‌های سینمایی و خصوصاً ژانر کمدی نیشخند می‌زند. نویسندۀ پابلیشرز ویکلی معتقد است کافمن نشان داده چطور هنر می‌تواند برداشت انسان نسبت به جهان را تغییر دهد و به‌علاوه از طریق این شیوۀ نوشتاری آزاد، عقاید خودش را دربارۀ جهان و فرهنگ امروزی بر زبان آورده و اثر پیکارسک و طنز‌آمیز وسوسه‌انگیزی خلق کرده است