ابراهیم نصرالله در «تب صحرا» جغرافیای تخیلی وحشتناکی خلق می‌کند که تاریخ، هویت و زمان را باطل و دوگانگی واقعیت و توهم یا رؤیا را لغو می‌کند. اینجا آدم یک هویت متمایز یا سابقه شخصی ندارد بلکه دچار سوءظن فاجعه‌آمیزی شده است و حتی مالک مرگ خودش نیست. تنها عملی که اهمیت واقعی پیدا می‌کند و اثر خود را در جهان می‌گذارد عمل خشونت‌آمیز، شرارت و ظلم از یک‌سو و عمل بافت زبانی، از سوی دیگر است، مانند دنیای انسان‌ها و نیز در عالم حیوانات. جایی‌که برشی از وجود بصری جهان، پوستی را می‌سازد که از ظلم، سـرکوب و گرسنگی له‌ شده است. اینجـا قدرت وحشت بـه اشکال مختلف بر سینه انسان‌ها می‌نشیند: ترس از ارزش‌ها، رابطه پدری و پلیس. در این رمان کابوسی که دنیایی را که در آن زندگی می‌کنید با شدت وحشیانه‌ای برهنه می‌کند.