هنگامی که به قرون اولیه بسط مسیحیت نظر می‌کنیم، این پرسش قابل طرح است که چگونه واقعه ای در یهودیه، درون چهارچوب انتظارات یهودی از مسیح و ملکوت آسمان، توانست در مدت کم‌تر از سه قرن چنان فراگیر شود که حتی«پادشاه مسیحی» داشته باشد؟ اگر بشارت نیک مسیحیان برای یهودیان جاذبه ای داشت، غیر یهودیان، خصوصا یونانی زبانان، چگونه جذب آن دیانت نوپا شدند؟ چگونه پیروان دیانت یونانیرمی، یعنی دیانت مبتنی بر کثرت خدایان آن هم با مختصات خاص یونی(مآب)، در مقیاس وسیع مسیحیت را پذیرفتند؟ چگونه دیانت مسیحی که طی دست کم چهار سده مراوده با پادشاهی ساسانی از طریق کلیساهای رق رود فرات ناتوان از نفوذ قطعی در دیانت ثنوی مشرب مَزدَیَسنا ماند، دیانت غیر توحیدی یونانی را به زانو در آورد؟ این کتاب پاسخی فشرده است به این پرسش‌ها از طریق تبیین سابقه و عقیبه قیامت جسمانی نزد یونانیان و پردازش مسیجیت از آن.