تاریخ و آگاهی طبقاتی مجموعه مقالاتی است که  لوکاچ در سال‌های ۱۹۲۳ - ۱۹۱۹ نوشته بود، در بحبوحه‌ی جو انقلابی پس از انقلاب اکتبر که هنوز چشم اندازی واضح از انقلاب جهانی در دیدرس بود و شرایط مهیای نابودی کامل نظام سرمایه داری به نظر می آمد. لوکاچ در این مقالات اساسا میکوشد پایه‌ای فلسفی (به بیان دقیق تر، هگلی) برای بلشویسم فراهم کند و بدین ترتیب نه فقط بر بنیان‌های هگلی مارکس تأکید کند و پاسخی داده باشد به گرایش‌های نوکانتی، پوزیتیویستی و غیر دیالکتیکی‌ای که دست کم از زمان بین‌الملل دوم در میان مارکسیست‌ها نشوونما یافته بودند، بلکه پایه ای نظری برای بحث‌های میان بلشویک ها و دیگرانی از جمله رزا لوکزامبورگ فراهم کند که با تلقی لنینی از حزب و پراتیک سیاسی هم نوا نبودند و بر «خودانگیختگی» تأکید می‌کردند. لوکاچ در بسط نظرات خود می‌کوشد نقش کلیت در هستی‌شناسی مارکسیستی و اهمیت مفاهیمی نظیر دیالکتیک، بیگانگی و شیء وارگی را در نظریه و پراتیک مارکسیستی نشان دهد. تاریخ و آگاهی طبقاتی بازتاب مسائل نظری و عملی و نیز امیدها و چشم اندازهای آن سال‌های پرتب و تاب است. این کتاب بر شکل‌گیری مارکسیسم غربی و احیای سویه‌های هگلی مارکسیسم تأثیر چشم‌گیری داشته است و هنوز اثری بسیار مهم در شناخت مارکسیسم به شمار می‌آید و تأثیرات ماندگارش انکارناپذیر است.