ارنست گامبریچ مورخ اتریشی در ۳۰ مارس ۱۹۰۹ در وین به دنیا آمد و در دانشگاه وین تحصیل کرد. در سال ۱۹۳۷ از اتریش راهی انگلستان شد و به عضویت مؤسسه‌ی تحقیقات هنری واربورگ درآمد و از سال ۱۹۵۹ تا ۱۹۷۲ ریاست آن را برعهده گرفت. علاوه بر آن در دانشگاه‌های لندن، کمبریج، آکسفورد، هاروارد و چند دانشگاه برجسته‌ی دیگر در آمریکا به تدریس تاریخ، فلسفه و نقد هنر پرداخت. او در سال ۱۹۶۰ به عضویت آکادمی بریتانیا درآمد و جوایز متعددی دریافت کرد از جمله جایزه‌ی گوته در سال ۱۹۹۴ و جایزه‌ی بالزان در سال ۱۹۸۵ که به‌خاطر پژوهش وی در تاریخ هنر غرب به او تعلق گرفت. گامبریج شناخته‌شده‌ترین مورخ هنر در بریتانیا و شاید در جهان شمرده می‌شود. اولین کتاب او، تاریخ جهان، در سال ۱۹۳۶ و به زبان آلمانی در اتریش منتشر شد. یک‌سال بعد در زمان حاکمیت رژیم نازی این کتاب در زمره کتاب‌های ممنوعه در این کشور قرار گرفت و سرانجام چند سال پس از مرگ او، در سال ۲۰۰۵ منتشر شد. کتاب تاریخ هنر او برای اولین بار در سال ۱۹۵۰ منتشر شد و تاکنون به بیش از سی زبان منتشر شده است. گامبریچ در سوم نوامبر سال ۲۰۰۱ در سن ۹۲ سالگی درگذشت.
تاریخ جهان تحولات و رخدادهای بشر را در چهل فصل از عصر حجر تا انرژی هسته‌ای با زبانی بسیار ساده و صمیمی، بی‌تکلف، شیرین و جذاب روایت می‌کند، چنان‌که کثیری از خوانندگان آن در گروه‌های سنی و سطوح آموزشی مختلف گفته‌اند از مطالعه‌ی این کتاب نه‌تنها بسیار لذت برده‌اند، بلکه آن را دریچه‌ی نوینی به جهان تاریخی و تاریخ جهان یافته‌اند و بر آن شده‌اند که با کتاب‌های دیگری، مطالعه تاریخ را پی بگیرند. مفسرلوس‌آنجلس‌تایمز می‌گوید گامبریچ به تاریخ جان می‌بخشد و خواننده را همراه خود در سفینه‌ای زمان‌پیما بر فراز تاریخ جهان به پرواز درمی‌آورد و او را همواره در طول کتاب به سیر و سلوکی فکری و عاطفی میان گذشته و حال وامی‌دارد.
گامبریچ فصل پایانی کتاب با عنوان «بخش کوچکی از تاریخ که من خود در آن زیسته‌ام» را این‌گونه به پایان می‌برد: «اکنون هر زمان یک زلزله، یک سیل، یک توفان سهمگین، قحطی و خشکسالی و بلایای دیگر در نقاط دورافتاده‌ای از جهان، مردان، زنان و کودکان زیادی را به کام مرگ می‌برد، هزاران انسان در کشورهای ثروتمند، پول و نیروی‌شان را برای یاری‌رساندن به بازماندگان آن‌ها به‌کار می‌گیرند. چنین نیکوکاری‌هایی در گذشته صورت نمی‌گرفت. بنابراین همچنان حق داریم به آینده‌ای بهتر امیدوار باشیم.»
