سایمون کریچلی در رمان «تئاتر حافظه» از خودش یک شخصیت داستانی ساخته و بورخس‌وار مواجهه‌ای بین خودش و خودش ترتیب داده است؛ مواجهه‌ای که با چشم‌انداز وسیعی از تاریخ اندیشه گره می‌خورد و ما را وارد بازی‌ای معمایی و مفرح می‌کند. رمان «تئاتر حافظه» با اشاره‌ای به مرگ، موضوع مورد علاقۀ سایمون کریچلی، آغاز می‌شود. راوی، که اول‌شخص و خود سایمون کریچلیِ داستانی است، در ابتدای رمان از احتضار خود و هراس از مرگ سخن می‌گوید این‌گونه بر سرِ قصه می‌شود. داستان رمان «تئاتر حافظه» از این قرار است که جعبه‌های حاوی نوشته‌های پراکندۀ منتشرنشدۀ یک فیلسوف مُردۀ فرانسوی به نام میشل آر، که دوست و معلم راوی بوده است، روزی سر از دفتر راوی درمی‌آورند. البته سایمون کریچلیِ داستان نه سایمون کریچلیِ واقعی، چنانکه میشل آر نیز در رمان «تئاتر حافظه» یک فیلسوف خیالی است، اگرچه این فیلسوف خیالی چنان با جزئیات معرفی شده که انگار واقعاً فیلسوفی به نام میشل آر وجود داشته است. این جزئی‌نگری را در تمرکز نویسنده بر نوشته‌های میشل آر و توصیف چندوچونِ این نوشته‌ها توسط راوی رمان می بینیم.