تئاتری که در این کتاب سخن از آن است، به هیچ‌وجه دغدغه‌ی صرفا جمع محدودی از روشنفکران نیست. این تئاتر می‌تواند زبانی تازه، ایده‌هایی تازه و رهیافت‌هایی تازه وفلسفه‌ای پرشور و تازه فراهم کند تا، در آینده‌ای نه چندان دور، شیوه‌های تفکر و احساس عامه‌ی مردم را تغییر دهد. به علاوه، من معتقدم این نوع تئاتر، که هنوز بعضی از منتقدان آن را به اشتباه می‌فهمند، به درک گرایش‌های رایح تفکر در سایر زمینه‌ها نیز کمک می‌کند، یا دست‌کم نشان می‌دهد که چگونه قراردادی تازه از این نوع، بازتاب تغییراتی‌ست که در نیم قرن اخیر در علوم، فلسفه و روان‌شناسی رخ داده است. تئاتر بی‌این‌که مانند رسانه‌های جمعی باشد، هنری‌ست که بیش از شعر یا نقاشی انتزاعی حاصل کار گروهی‌ست، نوعی فصل مشترک است، جایی‌ست که گرایش‌های عمیق‌تر تفکر در حال تغییر، برای اولین‌بار، به مخاطبان گسترده‌تر عرضه می‌شود. این کتاب می‌خواهد قراردادی را تعریف کند که بنا شده تئاتر ابسورد نامیده شود؛ می‌خواهد آثار برخی از نمایندگان اصلی تئاتر ابسورد را ارائه کند و برای فهم معنا و منظور بعضی از مهم‌ترین نمایش‌نامه‌های آن‌ها تحلیل و توضیحی فراهم آورد؛ می‌خواهد بعضی از نویسندگانی را معرفی کند که در همین قرارداد یا در قراردادهای مشابه کار می‌کنند و چندان شناخته شده نیستند؛ می‌خواهد نشان دهد این گرایش، که گاهی کوچک می‌شمارندش و آن را جست‌و جوی تازگی به هر قیمتی می‌دانند، ترکیبی‌ست از بعضی از سبک‌های ادبی و تئاتری بسیار قدیمی و کاملا ترکیبی‌ست از بعضی از سبک‌‌های ادبی و تئاتری بسیار قدیمی و کاملا معتبر؛ و سرانجام، می‌خواهد اهمیت این گرایش را، به عنوان بیانی از موقعیت کنونی انسان غربی-و در واقع، یکی از گویاترین بیان‌ها توضیح دهد.